Het is gemakkelijker om te noemen met wie Poggi nog niet optrad, want al de namen opnoemen, met wie hij wel optrad of in de opnamestudio zat, is onmogelijk. Enkele samenwerkingen noemen, om een indruk te krijgen: Bob Dylan, Eric Bibb, Charlie Musselwhite, Otis Taylor, “Little Feat”, “Blood Sweat & Tears”, Robert Plant, Doug MacLeod, “Lil’ Ed & The Blues Imperials”, Mitch Woods, Super Chikan… Dit zijn vele namen van muzikanten, die later ook echte vrienden zijn geworden.

In 1991 richtte Poggi de “The Chicken Mambo” band op. De kern van deze band was: Gianfranco “French” Scala (gitaar), Roberto Re (bas) en Stefano Bertoletti (drums).

Samen met (en als producer van) de Amerikaanse zanger / gitarist Guy Davis bracht hij in 2013 het album “Juba Dance” uit (met onder meer gastbijdragen van “The Blind Boys of Alabama” en Lea Gilmore). Het leverde Guy Davis tijdens de 35ste ‘Blues Music Awards’ een nominatie op als ‘Best Acoustic Artist’ en als ‘Best Acoustic Album’. Ook in Europa werd “Juba Dance” uitstekend onthaald!

Op 20/03/15 was Guy Davis met zijn maat Fabrizio Poggi geprogrammeerd in de Theaterzaal van het CC Centrum Het Gasthuis in Aarschot. Beiden verzorgden er een akoestische set. Wij van Rootstime maakten van de gelegenheid gebruik, om beide heren enkele vragen te stellen. Fabrizio Poggi was na het optreden bereid een gesprek met ons te doen…

Mr. Fabrizio Poggi, je bent geboren in Noord Italië, in Voghera. Waarom ben je blues harmonica speler willen worden en niet een pizza bakker, of…
Hoe is alles muzikaal begonnen? Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving?

(Voor dat we de vraag stelden, vertelden we Fabrizio, dat de recensie van zijn laatste CD ondertussen ook op de Rootstime website staat. Hij reageert eerst kort hierop)
Dat is geweldig. Vond je het een goed album?
Ja, heel goed! Ik ben een grote Poggi-fan. Dit is het vierde of vijfde album dat ik van je heb!
(Daarna, het echte antwoord op de vraag)

(Eerst een lachje…en dan hij vervolgt hij rustig en afgewogen, met een duidelijk doorwegend Italiaans accent in “zijn” Engels)
Dit is een goede vraag. Het is inderdaad niet zo gebruikelijk dat een Italiaan, een blues muzikant wordt.
Ik weet niet of je het gezegde kent ”een muzikant kiest zijn instrument niet zelf. Een instrument kiest hem…”?

Hoe alles startte? Ik herinner me nog dat ik zestien was en dat ik in een fabriek werkte en dat ik toen, want hij trad toen op in Italië, eens naar een optreden van JL Hooker ging luisteren. Het publiek verstond niet alles wat hij zong of zei, maar er was iets in zijn muziek, dat  mijn ziel raakte. (Fabrizio zegt het erg mooi: “he suit my soul”)

Ik was, zoals iedere jongere, die probeert te spelen zoals JL Hooker dat doet, gefrustreerd omdat dat niet goed lukte. In mijn familie was er niemand die muziek speelde.

Iedereen weet dat Italië een mooi land is, maar de plaats waar ik vandaan kom, ligt in niemandsland. Het is er mistig, het regent er veel en er gebeurt bijna niets… Muziek weet je, kan soms je redding zijn! Iemand kan de sound track zijn van je dromen.     

Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wou worden?

Ik heb dat feitelijk nooit geweten (lacht). Ik heb het geluk gehad, om te kunnen spelen met mijn idolen. Mijn kamer in het midden van nergens, hing vol met posters van artiesten. Een vriend van me zei eens “Fabrizio, ooit zal je met (Fabrizio noemt Flaco Jiminez en nog enkele namen…) hen kunnen spelen…”  Ik lachte toen en zei, dat dit nooit zou gebeuren… Maar, door mijn harmonica, ben ik nu een bevoordeeld man. Mensen noemen dat “cliché”.

Op een avond speelde ik in München, Duitsland met Jimmy Carter [°1929 - lead zanger van de Blind Boys…] en de “Blind Boys of Alabama”. Na het optreden vroeg ik aan de Jimmy Carter (die tachtig jaar oud is) of een Italiaan wel blues kan spelen, een spiritual zingen…? Of hij daar de ziel voor heeft? Hij antwoordde me: “Weet je Fabrizio, ik ben blind geboren, mij moeten ze altijd vertellen welke kleur iemand of iets heeft… Kleuren betekenen niet veel voor mij.  Als ik jou hoor spelen op je harmonica Fabrizio, denk ik niet aan een Italiaan!...” Dat was toen voor mij een van de grootste lessen uit mijn leven.    

Waarom koos je voor een mondharmonica en geen gitaar, sax of…?

Ik ben begonnen op gitaar, maar toen ik in de fabriek werkte, heb ik me in mijn vinger gesneden. Ik heb toen drie maanden moeten stoppen met gitaar spelen. Ik had toen een kleine harmonica en probeerde eerst af en toe en dan vaker, om een melodietje te spelen. Ik voelde me met de tijd mee, meer en meer op mijn gemak met de harmonica, dan met de gitaar. Dat was het ogenblik dat “de harmonica mij koos…”

Waarom speel je blues muziek?

Blues muziek is altijd mijn favoriete muziek geweest. Niet o.w.v. de harmonica, want ik luister ook naar andere soorten muziek. Van klassieke muziek tot jazz, singer-songwriter… alle muziek die een ziel heeft.

Toen ik als muzikant voor de blues koos, voelde ik me thuis. Waarom? Misschien ben ik op de verkeerde plaats geboren? Heb ik de verkeerde kleur? (lacht)

Door wie ben je muzikaal beïnvloed?

Heel zeker Muddy Waters, Bob Dylan, Neil Young, “The Band”, Mississippi John Hurt, Ry Cooder… en nog vele anderen.

Er is een periode geweest dat ik om de twee, drie dagen de affiches op mijn kamer verving.    

Je bent lang ernstig ziek geweest. Hielp musiceren je bij het accepteren van de situatie / bij je herstel?

Heel, heel veel! Geestelijk doet muziek wonderen. Ik heb een zware depressie gehad. Het was toen als de hel op aarde. Muziek en mijn lieve vrouw Angelina, hebben toen mijn leven gered. Ik viel in een diep zwart gat en ben er dank zij hen uitgeraakt. (Hij herhaalt) Muziek kan soms wonderen doen…

Je hebt met bijna iedereen al eens gespeeld. Zijn er personen of optredens, die je nooit zult vergeten? Die speciaal zijn? Hoe / waar  heb je / ben je Guy Davis tegen gekomen?

Ik sta voor alles open. Vele van mijn dromen zijn al vervuld en wat er nog gaat komen, ik weet het niet. Ik sta nog altijd open… Neen, er zijn geen bijzondere namen.

De ontmoeting met Guy Davis?
Ik ontmoette hem elf jaren geleden in Zwitserland, in het Duits sprekend gedeelte, tijdens een blues festival. Toen ik zijn muziek hoorde, was “het liefde op het eerste gezicht”. We geraakten bevriend en we begonnen samen te spelen. 

Na acht jaren hebben we een eerste album samen opgenomen. Davis was gast op mijn “Spirit Of Freedom” (2010) album. Hij zong toen twee mooie nummers en speelde harmonica en banjo. Daarna was ik de producer van zijn album “Juba Dance” (2013). We tourden samen in de States, in Frankrijk, we traden samen op voor de BBC, we waren in Finland…    

Je bent ondertussen bijna 40 jaren onderweg, je maakte 18 albums en er is een nieuw album met “Chicken Mambo”: “Spaghetti Juke Joint”. Ik las ergens, dat er een verhaal achter de titel zit van het album. Vertel ons daar wat meer over.

Dat is juist. Het is een waar gebeurd verhaal. Op het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog in 1865, waren er geen slaven meer. Vele zwarten verlieten toen de plantages aan de Mississippi en gingen naar Chicago. Op de plantages ontstond er een probleem en er werden daarom immigranten aangetrokken. Italiaanse boeren zijn toen naar Amerika gereisd om er, soms illegaal, te gaan werken in de katoenplantages. Wanneer de blues geboren is, waren er Italianen aanwezig.

Het verhaal van het de Italiaanse juke joint?
Neen, dat is niet waar. Het is verzonnen, maar het zou mogelijk kunnen geweest zijn…
Mijn vader heeft er gewerkt en hij werkte er samen met andere Italianen en waarschijnlijk hebben ze ook samen muziek gemaakt en zijn ze ook samen uit gegaan…  Who knows?... De perfecte naam zou dan ‘Spaghetti Juke Joint’ geweest zijn!

Ben je tevreden over het resultaat? Is het een eerbetoon aan de “Delta Italians”?

Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik heel tevreden ben.

Hoe verliep de samenwerking met de gast artiesten (Sonny Landreth, Ronnie Earl, Bob Margolin…)?

De eerste keer dat ik Bob Margolin zag optreden, was in de film “The Last Waltz”* waar hij naast Muddy Waters stond. Als Muddy Waters, naast alle groten zoals Clapton, Van Morrison… zijn “I’m your Hoochie Coochie Man” inzette en iedereen hem aankeek als een koning, begreep ik alles. Bob Margolin was erbij. Bob maakt deel uit van mijn bewondering van Muddy Waters. Sonny Landreth en Ronnie Earl…, met hun muziek ben ik opgegroeid. In de jaren ’80 speelde iedere blues muzikant een nummer van Ronnie Earl.      

[‘The Last Waltz’* is een Amerikaanse documentairefilm uit 1978 onder regie van Martin Scorsese, die het afscheidsconcert vastlegde van de Canadees-Amerikaanse rockband “The Band” op 25 november 1976 in de ‘Winterland Ballroom’ in San Francisco / Wikipedia.  In de film is er een blues jam met o.a. Bob Margolin, Muddy Waters en Pinetop Perkins / nvdr]

Speciale songs op het album?
“One Kind Favour” is een nummer dat ook op “Juba Dance” staat en dat heel intimistisch en spiritueel is. Er is ook “The Blues Is Alright”, waarvoor ik de hele tekst herschreven heb. Het blijft voor mij een belangrijke song.   

Je werd al meerdere keren geëerd. Voor je album “Spirit & Freedom” kreeg je een Grammy Award. Welke erkenning vond je belangrijk / speciaal?

Iedere erkenning is special.
Ik denk iedereen van het kaliber Guy Davis, met belangrijke awards als die van hem, moest hij 70 of 80 jaren geleden geboren zijn, iemand als Robert Johnson , of JL Hooker, of Charley Patton zou geweest zijn. Nu kan je geen Robert Johnson meer zijn, want je leeft nu in een totaal andere wereld.   

Men zegt dat het album “Spirit Of Freedom” een overzicht van je carrière is. Is dat zo? Enkele songs gaan over vrijheid. Zonder vrijheid géén creativiteit? Is dat ook jou idee?

Ergens wel.
Staat vrijheid voor creativiteit?
Voor mij is vrijheid in het leven een van de belangrijkste dingen. Indien je niet vrij bent om je uit te drukken, zonder beperkingen, kan je niets creëren. Je kan niemands hart raken zonder vrijheid. 

Leer je uit muziek ook iets over je zelf?

Muziek geeft me veel zelfvertrouwen. Ik ben nog steeds erg verlegen, nederig. Ik klop altijd op een deur voor ik ergens binnen ga. Muziek helpt me om een ander, een beter iemand te zijn. Muziek is een gift. Wij muzikanten geven het publiek de kans om, al was het maar een uur lang, hun problemen te vergeten.

Laatste vraag: wat zijn je plannen voor de (nabije) toekomst?

Dit is een algemene vraag. Ik ben bezig met de voorbereiding van optredens met mijn band in Spanje. Begin september gaan we opnieuw toeren in Texas, want men wil ons daar opnieuw. Het is geleden van “Live In Texas” (2011) en dat is lang geleden voor sommigen… In oktober doen we met Guy enkele optredens in Hongarije en in november in Zuid Engeland.
Dus, we hebben nog veel werk.
We gaan ook terug de studio in voor de opnamen van de “Soundtrack Of Peace”, een album met oude en nieuwe nummers …

En een Belgische tour met “Mambo Chicken”?
Ja, daar zijn we ook mee bezig en bijna mee klaar…

(Poggi is hierna nog vol lof over zijn Belgische medewerkers en rond het gesprek af…) 

Mr. Fabrizio Poggi, thank you again for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's